04 nov (do)
Donderdag 4 november
Stropdas recht? Geen pisgoten?! Nou, dan kunnen we ontbijten! Wel in pak, jasje dasje want vandaag gaan we voor de eerst keer in functie op pad. Wel erg vroeg, want vanochtend liep om 06.00u de wekker af. Na een typisch Japans ontbijt met rijst, soep en ei, lopen we naar het treinstation. Daar ligt een hinderlaag van twee japanse studenten, die ons zullen begeleiden naar Ritsumeikan University, nabij Kyoto. In de trein kun je weer je ogen uitkijken. De bergen, de infrastructurele kronkels, de bizarre manier waarop het electriciteitsnetwerk aan elkaar is geprutst... Als het al gaat wennen zal het vast de gehele studiereis duren.
In de trein leren we ook de Japanse studenten wat beter kennen. Ze kunnen verbazingwekkend goed engels. De ervaring tot nu toe is dat de gemiddelde Japanner net zo goed engels kent, als de gemiddelde Nederlander Japans spreekt... De studenten verklaren ons gedeeltelijk onze verbazing over het bijzonder schone straatbeeld. Het schijnt heel normaal te zijn dat een willekeurige Japanner zo nu en dan als hij in de gelegenheid is, iets opraapt van straat om het in een afvalbak te deponeren. Daar kunnen wij in Nederland niet tegenop met onze Nederland Schoon campagne! Het is op straat en op de stations een stuk drukker dan gisteren. Toen was het National Holiday en hadden vast veel mensen een dag vrij.
Na de treinreis en een stukje lijnbus bereiken we de Ritsuseikan University. In Japan zijn ze niet vies van scooters en op de universiteit zien we een onwijze parkeerplaats met allemaal glimmende spiegeltjes van mooie, lelijke, verroeste en moderne scootertjes. Ze hebben zelfs een mannetje met een lichtstaaf die de wijst waar je je scootertje neer mag drukken. Er zijn in Japan trouwens sowieso veel mannetjes. Een soort Lego poppetjes eigenlijk. Je kan ze een ander pruikje of petje geven, een bezem, lichtstaaf of megafoon en dan ergens neerzetten waar ze hun ding gaan doen. Net zolang tot jij ze daar weer weghaalt en een nieuw petje ofzo geeft. Je komt deze poppetjes echt overal tegen en dan het liefst nog met witte handschoentjes aan.
Op Ritsuseikan University krijgen we alle ins & outs van de kleinste en op sommige punten ook de beste, deeltjesversneller. Wanneer je tijdens de presentatie de meeste lettels 'l' velvangt dool een 'r' is de plesentatie goed te volgen. Het is echt zo dat Japanners moeite hebben met de westerse 'r' en daar de Aziatische 'r' van maken die veel meer op een 'l' lijkt.
We worden verwend met een serieus goede lunch die wat Europees aan doet. Persoonlijk heb ik daar absoluut geen moeite mee. Een aangename afwisseling op alle rijst. Na de lunch wordt een geregelde touringcar bezet die ons naar Horiba Ltd. brengt downtown Kyoto. Onder andere een grappig welkom in het Nederlands, en een petje en oortje voor de vertaling tijdens de rondleiding maken dit tot een erg leuk bezoek. De plezierige en grappige mensen die ons ontvangen spelen natuurlijk niet in de laatste plaats een rol. Bij Horiba maken ze vooral meet en analyse apparatuur voor bijvoorbeeld automotive en medische toepassingen. Zo kunnen ze in 20 seconden de precieze samenstelling van een munt vast stellen.
Een kleine cultuurschok krijg ik wanneer de koffie wordt geserveerd. Deze koffie wordt behandeld als frisdrank; er worden doodleuk drie ijsklontjes ingeknikkerd. Dat is even slikken en het bevalt mij maar matig. De roerstaafjes zijn trouwens erg hip. Die kun je vast klemmen aan de rand van je bekertje zodat je geen staafjes uit je oog hoeft te vissen zoals in Nederland nog weleens het geval kan zijn.
Na de koffie koffie-experience rijden we met de bus door Kyoto naar een tempel. Deze is gebouwd in de zo kenmerkende Japanse bouwstijl. Leuk om te zien en uiteraard te fotograferen. Tevens het achtergronddecor van onze groepsfoto. In het park waar deze tempel staat lopen we wat rond en hier bevind zich ook het etablissement waar we gaan eten. Hoewel er begeleidins is, in de vorm van een soort koks, kunnen we nu een soort van fonduen op z'n Japans. Lekker relaxt, zittend op de grond, bijkomen van de inmiddels best lange dag. We nemen hier afscheid van de twee Japanse studenten en Takayam-san. Hij is proffesor op de bezochte universiteit en heeft ons vanaf daar vergezeld. We duiken na het eten nog even Kyoto in, om rond 21.00 richting huis te gaan by train. Rond kwart voor elf zijn we weer bij het hotel waar iedereen nog wat gaat drinken of gaat slapen na een lange, maar leerzame en natuurlijk ook weer plezierige dag!
Bertjan Davelaar