10 nov (wo)
Woensdag 10 november
5.15 uur
Ohayo gozaimasu! Het is nog donker als we wakker worden in de tempel. De papieren wandjes laten elk geluid door, dus er zijn minstens tien wekkers te horen. Slapen in een tempel is een bijzondere ervaring, terwijl we opstaan en aankleden komt de zon op boven de Japanse tuin die tussen de slaapvertrekken ligt.
Zes uur is het tijdstip van de ochtendceremonie. Met z’n dertigen passen we net in een kleine kamer die versierd is met allerlei ornamenten, beelden, offers en een grote trommel. In het midden zitten drie monniken, wij gaan er omheen zitten. Met geklap en luid geroffel wordt de ceremonie geopend en om de sfeer compleet te maken dampen er grote wolken wierook omhoog. De priesters prevelen in koor, wat ze voordragen kunnen we niet verstaan, maar het klinkt indrukwekkend. De hoofdmonnik maakt een vuurtje in het midden van de kamer en daarop worden een voor een houten latjes verbrand. Op deze latjes staan wensen, die op deze manier verstuurd worden naar het rijk van de goden. Voor slechts 500 Yen kan je zo’n wens laten versturen, dus dat is niet duur voor een pyrotechnisch emailtje naar je favoriete god.
Het prevelen wordt extaltischer en het geroffel neemt toe. We lijken bedweld te worden, maar we weten niet of dat komt door de ceremonie of door het feit dat de kamer vol rook hangt van alle verbrandje wenshoutjes. Als het hout veranderd is in de geestelijke boodschap en de tastbare as komt het ritueel tot een eind. Van de hoofdpriester krijgen we allemaal persoonlijk een zegening. Gezien het zware programma en gemiddeld zes uur slaap per dag kunnen we dit zeker gebruiken.
Gisteravond werd de heuvel van de tempel bedwongen in het donker: duizend treden in slingerende paadjes. Hetzelfde pad in de ochtendstond is anders, frisser, sereen. De beklimming is zo ontworpen dat als je denkt dat je boven bent, je slechts halverwege de top staat. Het pad loopt onder talloze poortjes door, van die typische Japanse. Sommige staan er al eeuwen, de geerodeerde stenen poorten, maar sommige zijn recent, herkenbaar aan het materiaal: roestvrij staal. Helaas zijn ze ook ontworpen voor de typische Japanner, dus de lange deelnemers onder ons kwamen met builen op de kop boven.
Hoe vaak we zo’n uitzicht al gezien hebben en zullen zien, het blijft adembenemend. De steden Nara en Osaka, gisteravond te zien als een deken van lichtjes, is nu verscholen onder de heiige lucht. Op de top van de heuvel staat een klein tempeltje. Daarin rust de geest van de slang en de draak, dus die kunnen we beter niet storen. Wetende dat slapende honden een hekel hebben aan wie ze wakker maakt keren we terug naar beneden.
Aan de andere kant van de heuvel rust een volgende tempel. In de gewelven loopt een aardedonkere gang met speciale opdracht. Wie in het donker de geheime bal grijpt vindt geluk in de nabije toekomst. Hoewel onze Michel iemand is die de kat in het donker knijpt is zelfs hem niet gelukt de geheime bal te beroeren.
Vandaag verlaten we Osaka om naar Tokyo te reizen. Als Tokyo Amsterdam is, dan is Osaka Eindhoven. Onder de hippe Osakezen is een type auto bijzonder populair: een MPV busje, verlaagd, lage te grote bumpers en met grote verchroomde velgen. Sneeuwwit geschilderd en voorzien van accessoires als pluche beesten en een TV. Wij nemen de trein.
De Shinkansen hogesnelheidstrein is fijn, maar je moet wel reserveren. Gelukkig is Johan onze held en kunnen we plaatsnemen op onze persoonlijke stoel. De naam Shinkansen, Bullet Train, is treffend: niet alleen de snelheid is fenomenaal, ook de manier waarop het ruwe bergachtige landschap van Japan doorboord wordt is ongelovelijk. Tunnels en bruggen wisselen elkaar in staccato af. Terwijl de meeste mensen kaartjes schrijven of bijslapen klinkt er een rustig muziekje door de speakers. Dit is geen muzak, maar het begin van een aankondiging van het personeel. Veel relaxter dan het gekraak van de NS omroepen.
De middag is nog jong als de bullet train tot stilstand komt in Tokyo, hoofdstad van Japan. Meteen valt op dat Tokyo toch verschilt van Osaka, het is ruimer, groter en veel drukker. Ook lijkt het alsof de mensen minder vriendelijk zijn dan in het westen van Japan. Tussen de wolkonkrabbers zetten we de reis per voet voor richting Sakura Hotel, niet te verwarren met Hotel Sakura, wat een exorbitant duur 5-sterren hotel is. Ineens stuiten we op een slotgracht. Midden in Tokyo ligt een kasteel, hopelijk gaan we die later nog bezoeken.
Nu moet ik een moment nemen om de commissie te bedanken. Ze hebben veel voor ons gedaan en gelaten. Gedaan: keihard werken, organizeren en managen. Gelaten: studie, drank en slaap. We zijn verwend met lekker eten, een nacht in een tempel en gezelligheid. Maar dat ze van alle hotels in Tokyo degene uitgekozen hebben die naast het Women’s College of Tokyo ligt maakt ons het meest dankbaar. Helaas voor de deelnemers en gelukkig voor de eega’s zijn de leden van het College te jong om als aanvulling te kunnen dienen op ons toch al drukke culturele programma.
Sakure betekent lentebloesem en het hotel draagt ook de kleur ervan: roze. Gelukkig is het wel een normaal modern hotel, van alle gemakken voorzien. U kunt meer communicatie vanaf hier verwachten door de betere internetfaciliteiten.
De avond toont dat Tokyo een wereldstad is. Veel neon, veel mensen en veel verschillende winkels, meer dan in Osaka. In de wijk Shinjuku, een uitgaanswijk, zijn restaurants te vinden uit elk land. Een Hollands restaurant heb ik nog niet gezien, maar daar wil je natuurlijk niet heen. Stamppot met stokjes eten kan thuis ook wel.
Iets dat Japan onderscheidt van Nederland is de voorliefde voor computergames. Het populairste spel is DDR. Dit staat niet voor Deutsche Demokratische Republik of Double Data Rate, maar voor Dance Dance Revolution. Dans op de maat van de muziek en tik op tijd een gekleurde tegel aan, zoals Micheal Jackson deed in een van zijn clips. Klinkt raar? Het is raar, maar wel verslavend. Het schijnt dat er zelfs op de prestigeuze universiteit MIT in Bosten, USA een DDR kampioenschap is. Tokyo smaakt naar meer, maar nu eerst even kleren wassen (voor de eerste keer deze reis) en slapen, morgen vroeg op. Ja mata!
Jasper Klewer