01 nov (ma)
Maandag 1 november
Van hier tot Tokyo! De vlucht, het cultuurverschil, de jetlag en de ervaringen, alles is nu nog onvoorstelbaar, maar zal overweldigend blijken. Wat zal de studiereis ons bieden? Voor welke verrassingen zullen we staan? Zijn we in staat om Japans te lezen, te verstaan en te spreken? Wat zullen we leren over innovatie bij Japanse bedrijven gedurende de bedrijfsexcursies?
Na maanden van voorbereiding, zelfs meer dan een jaar door de kundige luiden van de Shouraizou commissie, begint vandaag het avontuur naar het land van de rijzende zon. De opmaat voor deze formidabele onderneming is de busreis van onze thuisbasis van de afgelopen jaren, het Hogekamp- of ELTN-gebouw, naar de andere kant van Nederland: Luchthaven Schiphol.
Het doel van onze studiereis is het onderzoeken van technische innovatie bij Japanse bedrijven en instellingen. Om daar de volledige aandacht aan te besteden stelt een zevenkoppig comité alles in het werk om de achtentwintig deelnemers drie en een halve week te verzorgen. Een cruciaal aspect is echter volledig ter verantwoording van de deelnemer: het inpakken.
Een koffer van twintig kilogram en handbagage van vijf kilo. Een net pak, voldoende overhemden met bijpassende stropdas (Japanners zijn vreselijk modebewust!), nette schoenen, ondergoed om ruim een week mee te gaan (Japanners zijn erg hygiënisch!), reiswekker, digitale camera en CD-R’s (Japanners fotograferen ook altijd als ze in het buitenland zijn!), waslijn, creditcard en paspoort, werkelijk alles zal in een kleine rechthoekige ruimte gepropt moeten worden om mee te mogen naar Japan. Alles behalve een zwembroek, de Japanner baadt naakt.
Het is niet eenvoudig om aan de grens van twintig kilogram te voldoen. Niet vanwege het gewicht, maar vanwege het feit dat geen enkele zichzelf respecterende student in het bezit is van een weegschaal. Denkt u nu echt dat wij geconfronteerd willen worden met het resultaat van jaren studie (lees: biertjes drinken en frituren), netjes geparkeerd in de pens? Na een lange speurtocht bij vrienden en kennissen bleek iemand nog een stoffige jaren-60 weegschaal te bezitten, zo eentje met tapijt erop. Na passen en meten weegt de koffer nu negentien kilogram, precies genoeg om na de terugreis het thuisfront op een fles sake te trakteren.
De bus arriveert om half twee en de spanning stijgt. Dit is de gelegenheid om voor de eerste maal de buddy-check uit te voeren, het waterdichte systeem om missende deelnemers op te merken. Iedereen heeft twee buddies en de groep gaat pas weg als iedereen zijn twee makkers heeft gezien. We zijn compleet! De deur zwaait open en één voor één verlaat men Enschedese bodem. Onder onze voeten rusten de koffers, maar van rust is geen sprake als onze Rotterdamse chauffeur Arjan gang maakt richting Westen.
Als de sfeer in de bus een indicatie is van de gemoedelijkheid tijdens de komende 23 dagen, dan wordt dit de beste studiereis ooit. De lunchpakketten die rondgaan variëren van engelse drop tot kersenbonbons en van gevulde koek tot 'kilozak gemengd snoep'; een solide basis voor een vlucht van elf uur.
Zelfs op het gezicht van chauffeur Arjan prijkt een joviale glimlach, maar dit veranderde al snel toen liederen aangeheven werden door bepaalde uitbundige EL'ers. Hoewel elk gezongen lied zijn oorsprong kent in de vermaarde Cantusbundel van E.T.S.V. Scintilla had dit gezang een frons op het gezicht van de Rotterdammer tot gevolg. Gelukkig drukt dit niet de pret voor de rest en vlak na vieren stappen we vol goede moed uit bij Terminal 3 te Schiphol. De reis kan nu echt beginnen ...
Jasper Klewer