13 nov (za)
Zaterdag 13 november
Een dag begint om 00:00 uur. Knetterharde beats beuken door een klein zaaltje. Een man en een vrouw komen uit 1 WC en wat ze gedaan hebben kan ik alleen maar gissen. Het Heineken bier vloeit rijkelijk en we worden aangestaard alsof we Nederlanders zijn. De plaats: Roppongi in Tokyo. Dé uitgaanswijk in Japan. Hier staan allemaal glad geslepen negers die je in de beste club willen hebben. Ze lappen alle beleefdheidsvormen van de Japanse samenleving aan hun laars. Ze spreken je aan, proberen je te overtuigen en deinzen niet terug als je zegt dat je er geen behoeft aan hebt. We kiezen zelf een club uit die ons erg gezellig lijkt.
En hoewel onze aanwezigheid voor de autochtone bevolking even wennen is, gaat het dak eraf. (Niet alleen qua gezelligheid maar ook doordat de plafonds niet zijn niet berekend op 2 meter lange Nederlanders). We introduceren limbodansen hetgeen een succesnummertje is. Het levert ons allemaal een gratis biertje op. Een stel uit Nieuw-Zeeland is onze gids naar een andere overvolle disco. Hier draaien ze allemaal goede westerse muziek die de Japanners ook erg waarderen. Sommigen onder ons hebben zich volledig geintegreerd in de Japanse cultuur en in de laatste uurtjes proeven ze zelfs daarvan.
Aangezien het schuim inmiddels tot boven mijn oogleden staat verlaten we met een groepje de minder volle disco om een uurtje of 5.Eenmaal buiten gekomen staat er een inmense file van taxi’s op de vierbaanswegen. Om misverstanden te voorkomen. De wegen liggen in deze stad bovenop elkaar. Op onze wenkbrouwen bereiken we het hotel en om een uurtje of 6 uur gaan we slapen.
Het is twaalf uur. Ik spring uit bed en pak de douche. Dan wordt ik wakker en merk dat ik gedroomd heb. Langzaam klim ik van de ladder omlaag om weer met beide benen de grond te bereiken. Allemachtig, de erfenis van een paar uur geleden is te merken. Ik besluit om de enige vrije dag van deze ‘vakantie’ nuttig te besteden en veel te bekijken, tenslotte ben je niet vaak in Tokyo en ik wil zoveel mogelijk van deze knettergekke stad beleven. Mijn lijf kent geen rookgeur meer, mijn tanden blinken als nooit te voren en met een rugzakje op lopen Roland, Johan en ik naar Imperial Palace. Het is het optrekje van de keizer. Je mag er niet naar binnen maar de tuinen zijn prachtig. Het is leuk om te zien dat iedereen hier op zijn gemak is. Schrijvers, schilders, toeristen, sporters, fotografen en ga zo maar door. Ideaal voor ons om de vorige avond te bespreken. Juist, de details die niet wereldwijde web op kunnen. We besluiten om een dagkaartje te kopen van de metro en richting Shinjuku te gaan. Shinjuku is het drukste station ter wereld en inderdaad, dit is anders dan de Syntus trein met een overstap richting Borculo. Mijn ogen rolden er zowat uit. Elke voorstelling van druk gaat je te boven. Ineens zien we een boekenwinkel. De boekenwinkel telt slechts 8 verdiepingen en verblijven hier een half uurtje. Buiten struinen we nog wat rond en af en toe knijpen we elkaar om te realiseren wat we nu weer zien. De metro brengt ons naar Akihabara. De wijk met de meeste elektronische gadgets ter wereld zo vertelt onze reisbijbel. Gigantische gebouwen volgestampt met de kleinste camera’s, telefoons, mp3 spelers en ga zo maar door. We werden wel erg verrast dat de bovenste 3 verdiepingen van een van de grootste elektronische warenhuizen gevuld was met gecensureerde porno. Zoiets kom je niet tegen bij de media-markt. De avond viel en we wilden het meest luxe winkelcentrum beleven. Dat heet Ginza. In de wijk waar de topmerken gevestigd zijn, ligt tevens het drukste kruispunt van Japan. Verbazing alom, de hoeveelheid taxi’s, mensen en de grootte van de chaos is onwerkelijk. I
De Japanse beleefdheid neemt in het meest luxe warenhuis ernstige vormen aan. 20 medewerkers buigen zo diep wanneer we dit pand verlaten dat de neus zowat de knieen raakt.
Met de status als keizer gaan we terug naar het hotel om alle wilde verhalen te horen van iedereen. De een heeft tot 3 uur in bed gelegen, de ander was om 9 uur zo fris als een hoentje en heeft een koffer soevenirs ingekocht. Weer anderen zijn naar een Onsen geweest. Dat is een warme natuurlijke bron waar je naakt in moet liggen. Heerlijk om je vermoeide lichaam in te leggen en even helemaal aan niets te denken.
Prof. Bram vind de avond maar lafjes en daarom besluiten we om de dag te sluiten waarmee we haar begonnen. Op naar Roppongi. De beats klinken ons als muziek in de oren.
Erik Staijen