|
| 20 nov (za) |
Zaterdag 20 november
Een afgelegen eiland met prachtige natuur, dat is het doel vandaag. Maar eerst even opstaan in de kyoban. Zoals gisteren worden we deze zaterdagochtend getrakteerd op een heerlijk gezamenlijk ontbijt. De pyromanen onder ons worden bevredigd door het blokje ontvlambare brandstof dat een deel van het eten verwarmt: twee worstjes, wat aardappelblokjes en stukjes broccoli. Geen betere manier om de slaap weg te krijgen dan een stevig ontbijt en dat is nodig, karaoke zingen tot diep in de nacht doet een aanslag op je gestel en op je oren.
Vandaag geen Shinkansen, de bullet train laten we links liggen. Een ouderwetse boemel, zo eentje die om de paar minuten stopt, is het vervoersmiddel van vandaag. Om klokslag negen uur vertrekken we vanuit Sendai richting Onagawa, een plaatsje aan de kust. Sendai, the city of trees, is een relaxte stad, totaal anders dan Tokyo. De mensen zijn er vriendelijker, meisjes glimlachen weer als je langsloopt en de wegen zijn er ruim en groen. Het doet me qua sfeer denken aan een kruising tussen Berlijn en Groningen. Het thema van Sendai van deze week is de Beaujolais Primeur, overal kan je rode wijn, stokbrood en franse vlaggen vinden. Levensgenieters dus.
Wij hebben genoeg van dit materialisme, geen wijn voor ons vandaag. Puur natuur en geestelijke rust, dat is het streven. Het eiland Kinki-san, Gouden Berg, is een van de drie heiligste plekken rond Sendai. Tot het einde van de achttiende eeuw was het zelfs verboden terrein voor vrouwen. Op dit eiland is in het verleden goud gevonden, waarmee het boeddhabeeld in de Daibutsu hal van de Toudai tempel bedekt is. Als dank is er op het eiland een tempel gebouwd.
Het eiland is overspoeld met rare apen. Naast de rare apen uit Enschede zijn er veel loslopende dieren te zien zoals herten en bavianen. De weercommissaris heeft zijn werk goed gedaan: in tegenstelling tot gisteren is het vandaag stralend weer. Vanuit de ferry is de schoonheid van Kinki-san al goed te zien, de zon geeft de herfstkleuren extra glans. Het eiland heeft de vorm van een aardbei en is een aantal kilometer lang en breed. Zoals tectonisch actief Japan betaamt is er een steile heuvel met een top van 445 meter. Dit is een uitdaging: de laatste ferry terug gaat over vier uur, dus dat wordt doorlopen.
Voordat we aan de klim beginnen zorgen we ervoor dat de lunch goed verstopt zit in de rugzak, de brutale herten eten zo uit je hand. Maar ze zijn wel erg schattig en dus een gewild fotomodel. Vanaf de kade lopen we richting de tempel. Hier begint de route. Hoewel, route is een groot woord. Op het kaartje dat we gekregen hebben staan een aantal stippellijnen met te bewandelen routes. Eenmaal voorbij de tempel blijkt dat de weg eigenlijk een bergbeekje is die we omhoog volgen. We stappen van droge steen op droge steen, de natte zijn erg glad. Af en toe vraag je je af of je wel goedloopt, maar om de paar honderd meter is weer een verroest bord of een verweerde leuning te vinden, dus we weten dat we op de goede weg zitten.
Karaoke zingen en biertjes drinken met Bram Nauta is supergaaf, maar een steile heuvel beklimmen de ochtend erna is minder. Bezweet komen we aan bij twee kleine shinto-beelden. De Lonely Planet vertelt ons dat dit betekent dat we op twee derde zijn, maar dat het alleen maar steiler wordt vanaf nu. Dit is nu geen probleem meer, aangezien we zo hoog zitten dat het uitzicht magnifiek is. Nu hebben we echt Japan gezien, eventjes zonder de drukte en de smog. Onbeschrijflijk mooi, dus zie het fotogedeelte van de site.
Bovenaan de top staat een klein tempeltje, een bord met '444.9m' en een stenen tafel. Wat een geweldig uitzicht, rechts de Grote Oceaan, voor ons uitzicht op het eiland en links Japan. Het is meteen een stuk frisser hier, de oceaanwind blaast hier flink door. De kleuren zijn blauw van de zee en de lucht, groen van Japan en geel, bruin en felrood van de herfstkleurige bomen op het eiland.
Geschreeuw van de raven geeft aan dat het lunchtijd is, dat hebben die beesten eerder door dan wij. We hebben onze bentou wel verdiend na de lange klim. Na de lunch tarten we de zwaartekracht niet langer en volgen we het voorbeeld van het bergwater, we beginnen de afdaling. Aan de zuidkant van de heuvel is het makkelijk wandelen, er is zowaar een herkenbaar paadje. Om drie uur komen we weer aan bij de tempel.
Maar waar zijn de aapjes? Het blijkt dat die even verderop te vinden zijn, aan de kust. Met nog een uur te gaan zetten we voet langs de golven die kapot slaan op de scherpe rotsen. In de heuvel spotten we ineens het rode gezicht van baviaan. Terwijl de herten eerder vandaag bijna het eten uit je tas jatten zijn deze dieren erg schuw. Tegen de bergwand zien we een grote familie zitten die helaas opgeschrikt wordt door onze aanwezigheid. We kunnen niet zo goed klimmen als deze primaten dus het is tijd om het eiland te verlaten.
Moet maar voldaan varen we terug naar Japan. Iedereen is zo moe dat niemand misselijk wordt van de grote golven die de ferry op en neer laten deinen. In de schemering zetten we voet op vaste wal in Onagawa, een vissersdorpje met de uitstraling van Harlingen. De laatste avond in Sendai, morgenvroeg vertrekken we naar Akita. De ryokan heeft een furo en het hete water en de fysiek inspannende dag heeft ons zo afgepeigerd dat we verlangen naar het bed op de tatami matten. We bedanken Bram voor de gezelligheid van de dagen dat hij bij ons was en duiken dan onder de lakens. Tot morgen!
Jasper Klewer
Created on 10/22/2004 02:53 PM by RolandMe
Updated on 11/21/2004 11:43 AM by MartinW
|
|
|
|
|
日本語版
