This is the website of the Shouraizou study project, which ended April 2005. The project has been a tremendous succes.
The website is archived to give you an insight into the project. Please notice that most content will be outdated and not applicable anymore.
Download the published reports ('Download Reports') or contact us ('Contact Information') for more information about Shouraizou.
Shouraizou
indent  Homepage
indent  Japanese 日本語版
indent  Project Summary
indent  Study Tour
indent  Study Tour (reports)
   indent  Osaka (01-08 nov)
     indent  01 nov (ma)
     indent  02 nov (di)
     indent  03 nov (wo)
     indent  04 nov (do)
     indent  05 nov (vr)
     indent  06 nov (za)
     indent  07 nov (zo)
     indent  08 nov (ma)
   indent  Nara (09 nov)
   indent  Tokyo (10-17 nov)
   indent  Sendai (18-20 nov)
   indent  Akita (21-22 nov)
   indent  Tokyo (23-24 nov)
indent  Study Tour (pictures)
indent  Pictures (other)
indent  Organization
indent  People
indent  References
indent  Download Reports
indent  Contact Information

Students
indent  Introduction
indent  Research Project
indent  Japanese Course
indent  Contract Research
indent  Japan Symposion
indent  Final Symposium

Companies
indent  General Information

Log In
Username

Password






Search Web Pages





05 nov (vr)

Vrijdag 5 november

“Rorando, ik heb een probleem. Mijn ogen willen niet open.” Met deze bemoedigende woorden van mijn kamergenoot begon deze vrijdag. We hadden een paar slopende dagen achter de rug en de vermoeidheid was duidelijk merkbaar bij iedereen. Gelukkig was er een vast ritueel bij het ontbijt: soep, rijst, ei, ham, groenvoer en mais. Waarbij aangetekend moet worden dat de tofu en zeewier om onduidelijke redenen verstek lieten gaan. Jammer. Het Japans eten bevalt namelijk prima! Om reisgenoot Paul te quoten: “Ik vind het Japans eten echt goed, ik ga het missen straks.” Ook bij mij begon de vermoeidheid trouwens toe te slaan: consequent probeerde ik vandaag automatische schuifdeuren open te duwen en bleek ik suf enkele seconden voor non-automatische deuren staan.

Op het programma stonden een technische excursie naar SPring-8 en een culturele middag bij het kasteel van Himeji. De reis begon met een ritje in de immer schone, comfortabele en vooral stipte Japanse trein. Het valt op dat het personeel ontzettend vriendelijk is: als je je Japan Rail Pass (een Japanse OV-kaart voor toeristen) toont, krijg je een beschaafd knikje en bedankje, waar je in Nederland typisch genoegen moet nemen met minder. Opmerkelijk was verder dat de omroeper die een informatieve mededeling deed (geen vertraging!) gewoon op het perron met een microfoon stond, tussen de keurig gevormde rijtjes met wachtende reizigers, loodrecht op het spoor. In Japan is de trein namelijk niet alleen in tijd, maar ook qua locatie zeer stipt: de deuren stoppen en openen vlak voor je neus, als je op de aangegeven plek gaat staan. De reis werd voortgezet met de supersnelle Shinkansen trein: we moesten daarvoor even wachten, omdat de stoelen vanwege een verandering van rijrichting nog gedraaid moesten worden! Een gehuurde bus (bestuurd door chauffeur die net als al zijn collega’s witte handschoenen droeg) bracht ons naar onze eindbestemming.

Eindstation was Spring-8: de grootste synchroton facility ter wereld. Synchro-wat? Synchrotron! Om zeer krachtige en coherente x-ray straling te produceren, worden elektronen versneld en opgeslagen in een ring. Door in die ring te elektronen te laten buigen, gaan zij x-ray straling uitzenden, dat door een buis wordt geleid en aan het uiteinde daarvan wordt gebruikt voor allerlei onderzoek. Zo kunnen er bijvoorbeeld op zeer kleine schaal waarneming worden gedaan, of zoals we tijdens de startende presentatie te horen kregen: “We can see the world in a new way!” Dit soort kreten zijn redelijk standaard in Japan, evenals het neurotische semi-rustgevend muziekje, de mozaiek-vloerbedekking, het mannetje met aanwijsstok en bedrijfskleding die je in Nederland alleen in de supermarkt zou zien, het bukken voor buizen en plafonds tijdens rondleidingen, enzovoort. De kleding geeft werknemers een imago dat ze niet bijster snugger zijn , maar als je naar de verbluffende onderzoeksresultaten kijkt weet je wel beter! Wat vandaag op mij de meeste indruk maakte waren niet die resultaten, maar enkele zeer eenvoudige maar heel doeltreffende huis-tuin-en-keuken-modellen om verschijnselen als het versnellen van deeltjes door staande of lopende elektromagnetische golven te verklaren. Werkelijk briljant en de geestelijk vader was zeer terecht apetrots!

Na in Himeji een goede lunch gekocht te hebben in de plaatselijke supermarkt (die ook Nederlandse stroopwafels verkocht), en deze op een parkeerplaats soldaat te hebben gemaakt (in het openbaar eten vinden Japanners maar ranzig, maar je moet wat!) werd gang gezet naar Himeji Castle. Het kasteel en de omliggende tuinen waren prachtig en daarnaast heb ik mij verbaasd over enkele randverschijnselen. Ten eerste is daar de reactie van minimaal 40 in uniform geklede, nog net niet puberende Japanse schoolmeisjes, met hoog opgetrokken kousen en rokje dat qua lengte leek te horen bij het prachtige zomerweer, op een groep van 36 uit de kluiten gegroeide Hollanders in pak. Wij noemen het ’t gillende-schoolmeisjes-principe, en een typische katalysator van de reactie is het zeggen van een eenvoudig “Konnichiwa”. Regelmatig worden we gefotografeerd als abnormaliteiten, of zoals iemand het treffend verwoordde: “Ik voel me een lustobject”. Ten tweede is daar het uittrekken van de schoenen bij het betreden van het kasteel: die mogen in een plastic tasje, terwijl je probeert te wurmen in slippers die wel fraai, maar zeker niet groot genoeg zijn.

Nadat vermoeide maar voldane deelnemers bij elkaar waren geveegd, een groepsfoto was gemaakt, een ijsje was gekocht en een ieders aanwezigheid door middel van ons onvolprezen buddycheck-systeem was gecontroleerd, konden we de thuisreis met de Shinkansen trein aanvaarden. Dit keer hadden we het geluk in een relatief nieuw model te reizen en hadden we vooraf een reservering gemaakt, zodat we rustig konden zitten en genieten van een zeer comfortabele treinreis. Voor de duidelijkheid: de hoeveelheid beenruimte voor een tweezitter is minstens 2 keer zo groot als voor een vierzitter in Nederland. Omdat iedereen op zijn tandvlees functioneerde, werd besloten het avondprogramma naar de flashy neon-wijk Dotombori te schrappen. Zelf was ik daar niet ontevreden mee, eerlijk gezegd. Omdat ik te moe was om zelfs maar te gaan zoeken naar een restaurant, bestond mijn avondeten uit een handje pepernoten en paar slokken cola. Zo kon ik een behoorlijk lange nacht maken en uitgerust zijn voor een indrukwekkende dag waar ik redelijk uitgerust voor wilde zijn: Hiroshima!

Roland Meijerink

Created on 10/22/2004 02:44 PM by RolandMe
Updated on 11/11/2004 10:37 AM by MartinW
 Printable Version

In cooperation with
IEEEScintilla
University of Twente

Sponsors
Werken bij Philips
Careers at Shell
MESA+
Freerider.nl