|
| 16 nov (di) |
Dinsdag 16 november
Het liedje van de reiswekkers van m’n roomies begint nu wel een beetje eentonig te worden. Misschien moet ik in het volgende hotel maar nieuwe kamergenootjes zoeken of gewoon vragen of ze een ander melodietje hebben. Ook het ontbijt is eigenlijk het zelfde en zelfs de geplande busreis verschilt nauwelijks van die van gisteren. De bus is er wederom ruim op tijd, maar als we allemaal in de bus zitten en onderweg zijn beginnen de problemen. De file begint al stukken eerder dan gisteren en tussen de langzaam rijdende autos schieten ons heel wat ambulances met loeiende sirenes voorbij. Na een uur file komen we niet ver buiten het centrum van tokyo een vrachtwagen tegen die blijkbaar niet kon kiezen of hij nou af moest slaan of niet en voor de in dit geval niet zo gulden middenweg had gekozen. Dikke chaos op de weg dus. Omdat onze chauffeur niet te lang achter het stuur mag zitten maken we nog een korte stop bij een wegrestaurant, waar wij even de benen kunnen strekken en Johan AKM kan bellen dat we iets later komen.
Uiteindelijk komen we een uur te laat aan bij AKM waar we worden ontvangen door een aantal japanners en een Nederlander. Sommigen van ons herkennen hem als Willem Stapelbroek, die met ons de cursus japans heeft gevolgd en nu met zijn stage bezig is. Veel tijd voor kennismaking is er echter niet, want door onze vertaging moeten we snel beginnen met de presentaties.We krijgen twee presentaties, een over het bedrijf en een over een aantal chips die ontwikkeld werden bij AKM. Door de hoge temperatuur en de vele voorbij flitsende blokschemas hebben sommige mensen een beetje moeite om de ogen open te houden. Ik ben daarom ook blij dat Martin me even wakker schudt om een voorbeeld van een chip aan te geven. De vragen worden vanwege het tijdgebrek even doorgeschoven naar tijdens de lunch en we gaan gelijk door met een rondleiding. Als eerste lopen we naar een zaal met allemaal ‘eilanden’ van bureaus. Er zijn een stuk of 8 eilanden met elk zo’n 20 bureaus met mensen aan het werk, maar het was er werkelijk muisstil. Het enige wat je er hoorde was het klikken van de vele muizen. Op deze zaal werden per eiland chips ontworpen.
Een verdieping lager was een ruimte waar de prototypes van de ontworpen chips getest konden worden en met ‘focussed ion beam’ nog kleine wijzigingen aan het ontwerp konden worden gedaan. Na de rondleiding kregen we een Japanse Bento als lunch en wat tijd om vragen te stellen. Maar we moeten al snel weer verder naar Chinatown in Yokohama. Omdat we te laat waren moeten we voor straf professor Bram achterlaten om nog even mee te klussen aan een chipdesign.
Als we in Yokohama zijn, zien we een mooi hoog gebouw. Ik wil wel een kijkje boven op nemen en samen met Laurens verzinnen we een smoes om binnen te komen: we zijn inspecteurs van de gebouwenkeuringsdienst en we komen de luchtvochtigheid controleren omdat koningin Beatrix volgende week langs komt. Als de bus voor het gebouw stopt en Roland ons verteld dat Johan kaartjes gaat halen, blijkt dat we onze smoes gelukkig niet nodig hebben en zo naar boven kunnen in de Yokohama Landmark tower. De liften van Mitsubishi brengen ons met een snelheid van 750 m/min naar de 69e verdieping. Maar zo soepel dat je er eigenlijk niets van merkt behalve dat je binnen een halve minuut een adembenemend uitzicht over yokohama en tokyo hebt. Helaas is het richting Fuji san een beetje bewolkt, dus die is niet te zien. Nadat iedereen de nodige fotos gemaakt heeft verzamelen we beneden weer, maar niet allemaal op de zelfde plek, maar na wat zoekwerk is de groep al weer snel bij elkaar om naar chinatown te lopen. Kunnen we eindelijk weer eens Chinees eten. De bapi pangang die wij kennen hebben ze er niet, maar de inktvis en garnalen en soep smaken ons ook prima. Doordat Jasper de verzameltijd een half uur te vroeg verstaan had hebben we nog precies tijd voor een sakeetje. Als we die bijna op hebben komen Jos en Matthijs ook nog binnen die er ook nog wel eentje lusten, maar inmiddels hebben we nog maar 10 minuten, dus dat wordt weer in de kan, 1, 2, 3, hup-sake! De terugreis doen we per trein. Daar doen we iets wat weinig japanners nog gezien hadden, met een tas op de grond als tafel een potje kaarten. Maar als het te druk wordt in de trein moeten we hier ook mee ophouden. Als we eindelijk weer thuis zijn. Is er nog mooi tijd voor een biertje. Matthijs heeft na een wild nachtje in een tempel nog steeds erg veel last van zijn een lichaamsdeel dat ineens helemaal opgezwollen is en nu ook zo veel pijn doet dat hij eigenlijk wel langs de dokter wil. Samen met Roland vertrekt hij naar het ziekenhuis om zijn teen te laten bekijken. Een uurtje later komt Bram weer terug. Dankzij zijn inzichten kan AKM weer verder met hun chip, en hem rijkelijk met bier beloond en ook maar vrij gelaten en omdat weer te vieren drinken we nog een biertje voor we naar bed gaan om morgen weer veel te vroeg door het zelfde muziekje gewekt te worden en te horen hoe het allemaal met Matthijs is afgelopen.
Joost de Klepper
Created on 10/22/2004 02:51 PM by RolandMe
Updated on 11/18/2004 12:40 PM by MartinW
|
|
|
|
|
日本語版
