|
| 18 nov (do) |
Donderdag 18 november
Dit dagverslag wordt iets anders dan je tot nu toe gewend bent. Ik zal proberen je een kijkje te geven in de keuken van de organisatie.
Het is 7.00 uur, Johan (de reiscoördinator) en ik worden wakker. We hebben zoals bijna elke nacht niet de 5 uur slaap gehaald. Vandaag verlaten we Tokyo en gaan richting het noorden. Sendai, een stad met een miljoen inwoners zal de plaats zijn waar we drie nachten verblijven.
Om 8:15 uur is iedereen gereed om met de metro te gaan. Johan is er al vandoor om metrokaartjes aan te schaffen en ik neem de groep mee richting het metrostation. De andere commissieleden zorgen ervoor dat niemand achterblijft. De drukte in de spits is enorm en de metro is bomvol. We hebben ons verspreid over het hele station zodat er in elke wagon een paar van Shouraizou staan. Eenmaal aangekomen op het hoofdstation in Tokyo doen we een buddycheck. Het systeem dat binnen een paar seconden gechecked kan worden of iedereen er is. Het heeft tot nu toe altijd gewerkt. Je moet dan jouw 2 buddies opzoeken. Mis je iemand dan schreeuw je, zo niet dan houd je je stil.
De Shinkansen komt eraan. Een dubbeldekker. Werkelijk magistraal. Wat een machine is dat. Met een gigantische snelheid verlaten we Tokyo. De koffers in zulke treinen zijn wel een probleem. De opbergplaatsen zijn namelijk beperkt. Vandaar dat we met het reserveren van de stoelen iedereen verdeeld hebben over 3 wagons. Het werkt, niemand zit met de koffer op zijn schoot te creperen van de pijn.
Binnen 2 uur zijn we er. Sendai, de stad oogt rustig, ruim en het lijkt dat er gebouwd is met een beleid, in tegenstelling tot Tokyo. De weg naar het hotel is vrij eenvoudig te vinden. We vragen 1 keer en de professoren *bleep* en Miko hebben hier gewoond en weten, ondanks dat het 20 jaar geleden was ook nog goed de weg.
We komen aan bij de Ryokan. Dit is een typisch Japans Hotel. Schoenen moeten binnen uit, we slapen op een futon (matrasje) op tatami (matten van rijst) matten en er is een furo aanwezig. Een warm bad om met meerdere mensen in te zitten. De kamers worden verdeeld. Er zijn een paar kleine probleempjes maar Johan kan zeer goed Japans zodat dit snel wordt opgelost. Iedereen mag groepjes maken van 2,3,4 of 7 personen en zich inschrijven voor een kamer. Bayan deelt geld uit voor de lunch en groepjes van 5 kunnen dan gaan lunchen in de stad. Het centrum is niet zo heel groot dus met de grote regelmaat kom je elkaar tegen. Vlak voor het eten, duik ik even in de furo. Niet zo’n hele beste keus. Ik kom er kapot en gaar uit en we moeten de hele avond nog. Het eten is fantastisch. Dit doen we ook in de Ryokan. Natuurlijk zit iedereen op de grond en zitten we in 2 rijen tegenover elkaar. Het eten is echt Japans en iedereen kan zelf eten in een schaaltje bakken en er zijn verschillende koude bijgerechten. Tijdens het avondeten kan iedereen voor de lunch van overmorgen een bento bestellen. Een bento is een afgesloten bakje eten dat je mee kan nemen. Zaterdag gaan we namelijk naar Kinkasan eiland, de gouden berg. Hier kan je geen lunch kopen en daarom is de bento een ideale oplossing. Je kan allerlei menuutjes bestellen. De een is met kip de ander met sushi of sandwiches.
aterdagochtend om 7.00 uur worden alle lunches gebracht in ons hotel. De avond is verder vrij. Met een redelijke ronde buik, ga we met een klein groepje gezellig stappen in Sendai.
Allerlei leuke winkels zijn nog open en ik besluit de nieuwe CD en DVD te kopen van U2. In Japan is de CD erg duur en daarom staan er vaak extra nummers op die niet op de CD in Nederland staan. Daarbij is de tekst van de hoesjes deels geschreven in het Japans. Daarom hebben veel van ons een CD of DVD aangeschaft.
Het regent de hele avond al en we open met een straf tempo door. Ineens staan we midden in een hoerenbuurt. Allemaal vage mannetjes met vrouwen. Als je even stil staat krijg je al een aanbieding naar je hoofd geslingerd. Auto’s rijden af en aan en er wordt veel gebeld. De status van de hoeren in Japan is ons onbekend maar het lijkt erop dat ze hier redelijk wat aanzien hebben. We komen erachter dat ze 30000 Yen kosten, dat is toch 250 Euro. Waarschijnlijk zit het hotel erbij inbegrepen. We lopen door want foto’s maken en het ‘kijken niet kopen’ wordt niet gewaardeerd. Wegwezen hier. Eenmaal in het hotel, bespreek ik met Johan de dag en kijken we waar de knelpunten zitten bij de volgende dag. We gaan slapen om een uur of half 3. Om kwart voor 7 zal de wekker de irritantste melodie ooit gecomponeerd, afspelen. Dat riedeltje haat ik inmiddels.
Voor de mensen die in de Sinterklaas modus zitten hier een gedicht van Bram Nauta:
We eten met stokjes,
En slapen hier in kleine hokjes.
We drinken heel veel bier,
En daarom hebben we heeeeeeel veeeeeeel: Hoofdpijn.
Erik Staijen
Ass. Reiscoordinator
Created on 10/22/2004 02:52 PM by RolandMe
Updated on 11/21/2004 11:39 AM by MartinW
|
|
|
|
|
日本語版
