This is the website of the Shouraizou study project, which ended April 2005. The project has been a tremendous succes.
The website is archived to give you an insight into the project. Please notice that most content will be outdated and not applicable anymore.
Download the published reports ('Download Reports') or contact us ('Contact Information') for more information about Shouraizou.
Shouraizou
indent  Homepage
indent  Japanese 日本語版
indent  Project Summary
indent  Study Tour
indent  Study Tour (reports)
   indent  Osaka (01-08 nov)
   indent  Nara (09 nov)
   indent  Tokyo (10-17 nov)
   indent  Sendai (18-20 nov)
   indent  Akita (21-22 nov)
   indent  Tokyo (23-24 nov)
     indent  23 nov (di)
     indent  24 nov (wo)
indent  Study Tour (pictures)
indent  Pictures (other)
indent  Organization
indent  People
indent  References
indent  Download Reports
indent  Contact Information

Students
indent  Introduction
indent  Research Project
indent  Japanese Course
indent  Contract Research
indent  Japan Symposion
indent  Final Symposium

Companies
indent  General Information

Log In
Username

Password






Search Web Pages





24 nov (wo)

Woensdag 24 november (deel 1)

Het belooft een lange dag te worden, sterker nog, dit wordt de langste dag van de hele studiereis. Door het tijdverschil met Nederland zullen we de reis van in totaal bijna 24 uur in een dag kunnen proppen. Dat betekent wel dat we ook vandaag nog een keer vroeg op moeten, en dat blijkt ons niet allemaal even goed af te gaan. Na het feest van gisteravond waar we tot in de kleine uurtjes zijn doorgegaan, gaat op onze kamer de eerste wekker alweer om half zeven. Als om kwart voor zeven de tweede wekker gaat is het toch echt tijd om snel even onder de douche te springen. Op de gang loopt de eerste persoon al met een probleem: professor Elwenspoek heeft zijn sleutel op zijn kamer laten liggen, maar dit probleem is eenvoudig te verhelpen, dus na een douche gauw naar beneden voor het inmiddels o zo bekende continental breakfast van hotel Sakura.

De 3 sneetjes geroosterd wit brood smaken mij goed, maar Laurens heeft er duidelijk meer moeite mee en krijgt maar een halve snee weg. Als ik hem een kwartiertje later weer tegenkom heeft die zijn lichaam via dezelfde weg alweer verlaten. Ook Kasper van Zon is niet in staat zijn continentale ontbijtje binnen te houden, maar hij heeft het tenminste geprobeerd. Het is ook niet makkelijk om alles binnen te houden als iemand aan de volgende tafel zit te vertellen dat Paul als dank voor de ondersteuning Casper Smit heeft ondergekotst en het enige wat hij zich herinnert is dat hij in het hotel over de wc heen hing. Maar veel tijd voor ranzige verhalen is er niet, want om 8 uur moet iedereen bepakt en bezakt voor het hotel staan om de lange reis te beginnen. Lodewijk gaat er vast vandoor, want die moet nog een ander vliegtuig halen. Jasper, Matthijs, Siebe hebben hun kimono nog aan en geen koffer gepakt, dus die moeten we hier helaas achter laten. Dirk, Harald en Rogier liggen nog in bed, dus die laten we ook achter. Van deze drie had alleen Dirk zijn verlengde verblijf gepland, dus worden Harald en Rogier door Michel uit bed getrokken. De laatste buddycheck van de hele reis gaat dus hopeloos de mist in, dus vallen we terug op het blackbox systeem.

Na een snel afscheid van de achterblijvers, gaan we met de metro Tokyo station. Gelukkig zijn Harald en Rogier er na een kwartiertje ook weer bij en kunnen we met z’n allen naar Narita airport. Als we op uitstappen op Narita moeten we gelijk ons paspoort al laten zien, en dus moeten we hier ook afscheid nemen van Erik, Johan en Thomas, die dit helemaal niet zo erg vinden, want vooral Johan ziet eruit alsof hij nog wel een paar uurtjes extra kan slapen, of lekker wegdromen in een onsen.

Voor ons was het tijd om in te checken zodat we gelijk van onze bagage afwaren. De meeste mensen bleven netjes binnen de toegestane 20 kg bagage, maar een aantal niet nadere te noemen personen had heel wat overredingskracht nodig om geen 30000 yen bij te hoeven betalen, maar uiteindelijk toch ingecheked. Met nog vier uur te gaan was er alle tijd om nog even een allerlaatste traditionele japanse maaltijd bij de Mac te halen, wat taxfree souvenirs te halen of gewoon lekker luieren op het observatieterras.

Om 13 uur is het dan eindelijk zover (alhoewel de japanners zeggen dat ze 5 minuten vertraging hebben), onze laatste minuten op Japanse bodem. Miko mag als eerste in stappen en nog voorin zitten ook, maar daar ben je professor voor denk ik. Een kwartiertje later rollen we in de richting van de startbaan, brullende motoren, ach, we kennen het inmiddels allemaal wel en dan kunnen de horloges teruggezet worden naar Nederlandse tijd. Aan de linkerkant is in de verte nog mt Fuji te zien, en dan rond 9 uur ’s morgens Nederlandse tijd valt de duisternis in, om tot de volgende morgen 9 uur niet meer weg te gaan. Wij hebben nog zon tien uur vliegen te goed, dus na een hapje en een drankje, tijd voor een dutje, een filmpje, of als je het echt niet kan laten, nog wat nihon kotsu op 10km hoogte. De vlucht verloopt verder op een klein beetje turbulentie na vlekkeloos, om perfect op tijd op Nederlandse bodem te landen. En wat is het dan prettig om als je weer bijna thuis bent even lekker aan je kont gesnuffeld te worden door een drugshond in opleiding. Op het vliegveld valt meteen de Nederlandse chaos weer op, kris kras op de roltrap staan, scheve rijen voor de douane en wc’s waar je zelf je billen af moet vegen. Bij de koffercarrousel is het wachten tot onze koffers letterlijk de band op stuiteren om dan de groep uit elkaar te laten vallen.

Met slechts een klein groepje reizen we terug naar Enschede. Iedereen heeft het dan wel behoorlijk gehad. Alles plakt en stinkt, de trein piept nog ook. In Amersfoort blijkt de piepende trein toch de reiswekker van Sebastiaan te zijn. Heeft hij het toch net lang genoeg vol gehouden.

In Enschede blijft er echt niets meer over van de groep, en het blijkt toch ook wel erg koud te zijn in dit kikkerlandje, stond die sjaal toch niet voor niets op de paklijst. Thuisgekomen is er nog tijd voor een biertje met mijn huisgenoten maar dan wil ik toch wel graag even onder de douche en naar bed, en wat is het dan toch fijn als je slippers gewoon weer passen...

Joost de Klepper

Woensdag 24 november (versie 2)

“Wat, waar ben ik?” Dat was mijn eerste gedachten die in mij op kwam vandaag om 7:15! Maarten had mij wakker gemaakt, omdat het vliegtuig echt niet zou wachten. Gelukkig was ik niet de enige. Geruchten gingen rond dat er meer mensen moeite hadden uit bed te komen. En dat was ook niet zo raar, want gisteravond was onze laatste avond in Japan! En daar moest natuurlijk op gedronken worden, en nog eens en nog eens en ... . Kortom het was een wonder dat iedereen het hotel gevonden had!

Na wat koud water en veel water gedronken te hebben, was ik gereed om te ontbijten. Ik kreeg met moeite twee witte plakken brood weg, maar sommigen hadden hier duidelijk iets meer moeite mee en verdwenen al gauw naar het toilet. Om 8:00 stonden er dan toch een aantal half wakkere deelnemers klaar om te vertrekken. Jasper, Siebe en een aantal anderen ,die blijven om door te reizen, waren zo sociaal om ons uit te zwaaien! (Hulde hiervoor.)

Eerst met de metro waar alweer het “blackbox” principe in werking werd gezet. Ieder voor zich en we zien wel hoeveel het eindpunt halen. Ook deze keer slaagde het principe prima, iedereen had Tokyo Station gehaald. Hier stapten we over op de trein naar Narita, waar we om 10 uur aankwamen. Op het perron stonden de eerste douane beambte ons al op te wachten. Daarom moesten we hier ook afscheid nemen van Johan, Erik en Thomas, die met ons mee gereisd waren om ons tot het laatste punt te begeleiden als reis-coördinatoren. Na de douane moesten we onze bagage inchecken bij de JAL balie. Sommige koffers waren duidelijk aangekomen door souvenirs en jaarverslagen van alle bedrijven. Hierna was iedereen vrij om rond te hangen op het vliegveld.

De meeste deelnemers zochten een eettentje op waar ze lichtverteerbare maaltijden konden nuttigen en de laatste yens werden besteed aan leuke souvenirs voor het thuisfront. Maar om 13:00 verzamelde iedereen zich bij gate A66 om het vliegtuig in te gaan. Rond 13:45 vertrok het vliegtuig en verlieten wij het Japanse vaste land. Tot ziens Japan, tot de volgende keer!

Na het opstijgen werden de horloges weer 8 uur terug gezet en de piloot excuseerde zich voor de 15 minuten vertraging die we hadden opgelopen. Ook werd nog even de temperatuur genoemd bij aankomst op Schiphol, 8 graden! Daarom stond er waarschijnlijk op de paklijst dat we handschoenen en een warme trui mee moesten nemen! Wat een verschil met Tokyo, waar we zonder jas de stad door konden lopen. Maar zover was het nog niet, eerst nog 12 uur vliegen! We werden weer vermaakt met leuke films (Garfield, King Arthur, Around the World in 80 days en I, Robot), audio en video games. Voor de maaltijd was er de keuze tussen Westers en Japans. Ik wilde mijn maag weer laten wennen aan het Westerse eten en koos daarom voor het westerse pakket. Maar helaas, hierin zal alsnog vis, zeewier en een mossel! Welkom terug in Europa!

De vlucht eindigde met een spectaculaire landing, vooral het uitzicht van Amsterdam bij nacht was geweldig. Ons land is zo klein, dat de landing al in Duitsland plaats vindt! Nadat we het vliegtuig verlieten, moesten we allemaal langs een drugshond gaan. Toch wel jammer dat ze zo’n hond verslaafd maken zodat hij er naar gaat zoeken. ;-) Gelukkig vonden ze niks bij de deelnemers en mochten we in de rij gaan staan voor de douane. In de verte stonden de ouders en vriendinnen al te wachten om een aantal deelnemers te ontvangen en naar huis te rijden. Maar er was ook een aantal deelnemers dat zelf door ging naar Enschede met de trein. Deze laatste reis was waarschijnlijk nog het ergste. Wat een contrast met Japan. In de trein waren meerdere mensen hardop aan het bellen. En iedereen praatte met elkaar en was aan het klagen over de koffers die we mee hadden. Ok, ze stonden in de weg, maar in Japan maakte niemand hier een probleem van. Ook hadden we een vertraging, omdat een andere trein vertraging had! Dit is ons nog nooit overkomen in Japan. In Enschede was het superkoud buiten en na een stevige wandeling was ik dan toch eindelijk echt thuis!! Wat heerlijk om thuis te komen en te zien dat alles er nog staat. Heerlijk een eigen douche en geen gedeelde badkuip! Het was een geweldige reis, maar het gevoel van thuiskomen is altijd een mooie afsluiting van een mooie reis!

Sebastiaan van Loon

Created on 10/22/2004 02:55 PM by RolandMe
Updated on 11/26/2004 03:43 PM by RolandMe
 Printable Version

In cooperation with
IEEEScintilla
University of Twente

Sponsors
Werken bij Philips
Careers at Shell
MESA+
Freerider.nl