19 nov (vr)
Vrijdag 19 november
De dag begint op een goed tijdstip, we konden eens een keertje lekker uitslapen tot zeven uur. In het dagelijks leven zou dit voor de gemiddelde studiereisganger erg vroeg zijn maar nu zitten we in Japan en schijnt het dagelijks leven niet echt te gelden. Maar na een goede nachtrust Japanse stijl op tatami matten en een futon is het de vraag wat het ontbijt ons zal brengen. Na het lekkere diner van de dag ervoor werden we wederom verrast met een zelfbak gerecht in de vorm van ei met spek en nog wat lekkere dingen die kennelijk bij een Japans ontbijt kunnen passen. Maar op het moment dat we voor de ryokan ons verzamelden om naar Tohoku University te wandelen werden we onaangenaam verrast door het weer, namelijk regen. Gelukkig waren de meesten van ons in het bezit van een mooie paraplu met logo zodat de japannners die ons tegenkwamen konden zien bij welk mooie studieproject wij horen.
Aangekomen na de wandeltocht was het toch wel even schrikken voor sommigen van ons; “Zit de bekende Tohoku University in deze zwaar verouderde gebouwen gehuisvest?” zelfs ons eigen vertrouwde Hogekamp (beter bekend als EL/tn) ziet er beter uit! Binnen gekomen werden we ontvangen in een conferentiezaal met goedzittende stoelen. Uit de inleidende film bleek dat deze universiteit meerde camupussen bezit waarbij de meeste gebouwen er stukken beter uitzien, later bleek ook dat er op het terrein waar we rond gingen huppelen wat nieuwe gebouwen uit de grond gestampt zouden worden. Een van deze gebouwen was al klaar alleen wel een flink stuk lopen verderop, hierbij moet gezegd worden dat alles relatief is en als het regent de afstanden langer worden. In het nieuwe gebuiw was een clean room gevestigd waar de geleerde wetenschappers mooi konden knutselen met electronica, fotonen en magnetisme op de nanometer-schaal, zeg maar best wel klein. Na nog twee demo’s, wat andere wandelingen door de regen en heel vaak schoenen aan en uit doen konden we genieten van een wel verdiende lunch. De mensen van Tohoku University bleken goed geïnformeerd over ons reisschema en dachten dat we na twee weken wij even behoefte zouden hebben aan een lunch zonder rijst maar met brood. De gastheren kwamen zich halverwege nog verontschuldigen dat de lunch niet al te ruim uitgevallen was.
Na nog twee presentaties met evenveel stukjes lopen en een keer schoenen uit en aan doen was het tijd dat Roland zijn presentatie alweer ten gehore mocht brengen, dit keer aan de Japanse professoren en studenten, met extra aandacht voor de financiering van het project. Het bleek dat wij niet de enigen waren die onze studiereis voorbereid hebben.
Om de integratie tussen de studenten van beide nationaliteiten te bevorderen was de opdracht verzonnen om een zo lang mogelijke brug van spagetti en naaigaren te fabriceren. Het nare was wel dat deze brug ook nog een belasting moest kunnen hebben in de vorm van twee bekertjes water. Na heel wat communicatieproblemen en cultuurverschillen (de Nederlanders bleken toch iets vaker het voortouw te nemen) bleken er heel wat verschillende bruggen gebouwd te zijn. Enkele van deze bruggen waren te groeperen onder het kopje “creatief” helaas bleken deze dan niet al te stevig of lang gebouwd. Andere bruggen bleken gelukkig wel aan de voorwaarden te voldoen.
Na een dag vol met presentaties en bruggen bouwen was het tijd om te gaan eten. Met de mensen van Tohoku Universty verplaatsten wij, dit keer niet in de regen, ons naar een restaurant in het centrum van Sendai waar we konden genieten van de Aziatische keuken met gratis verschillende drankjes. Omdat de keuze van coctails zo groot was en omdat veel mensen de drankkaart niet echt konden lezen werd er willekeurig iets aangewezen op de kaart en in X-voud besteld. Het bedienend personeel keek wel enigzins verbaasd op toen er willekeurig een coctail werd aan gewezen en hier van mittsu (oftewel drie) besteld werden. Maar uiteraard was het eten erg lekker, alleen werd het lastig om de laatste gang op te eten met stokjes. De meesten van ons dachten dat het een of andere aziatische vla was, maar de verbazing was groot toen het van tofu gemaakt bleek te zijn. Helaas kwam ook aan dit festijn een eind en moesten we weer terug naar de ryokan waar sommigen zich klaar gingen maken om het centrum van Sendai te verkennen.
Lopende in het uitgaansgebied van Sendai was het voor de Nederlanders daar toch niet helemaal duidelijk welke diensten de vrouwen op straat aan het aanbieden waren, zodat er wel veel gelopen werd maar niet besloten om ergens naar binnen te gaan. Uiteindelijk liep het groepje mensen door een gebouw met verschillende uitgaansmogelijkheden toen er een man uit een deur kwam en ons herkende. Hij wist dat we op bezoek waren geweest bij de plaatselijke universiteit en vertelde ons dat achter de deur waar hij uit kwam een hele leuke tent zat. Besloten hebbende om daar iets te drinken bleek het een kleine bar te zijn met een karaokeinstallatie, die uiteraard werd gebruikt. Later kwamen er ook een paar Japanners bij die toch beter konden zingen dan de Oranda-jin. Om een uur sloot de toko helaas en moest men weer vertrekken naar de ryokan, maar stiekem werd er even een tussenstop gemaakt bij de Mac om een menu weg te happen. Sommigen gingen hierna slapen anderen bleven nog even zitten, maar voor iedereen was het weer een mooie dag geweest.
Lodewijk Bouwman